1962

B8125

De B8-serie was de eerste reeks motorfietsen die de volledige Kawasaki-naam kreeg. De B8-serie was gebaseerd op zijn voorganger, de Meihatsu B7, die Kawasaki-blokken gebruikte, maar in eigen beheer frames en aandrijflijnen produceerde. De Kawasaki B8 mocht zich in Japan in een grote populariteit verheugen, dit vanwege de betrouwbaarheid en lage prijs. De 125 cc-tweetakt leverde 8 pk bij 8.000 toeren. Hij was ontwikkeld met de kennis die de technici hadden vergaard bij de ontwikkeling en productie van vliegtuigmotoren. Op de tankemblemen stond zelfs 'Kawasaki Aircraft'. 

1963

B8M

De B8M uit 1962 werd bekend onder de bijnaam 'Red Tank', de machine met de rode tank die uitsluitend was bedoeld voor de Japanse motocrosskampioenschappen. In 1963 toonde de machine direct al zijn mogelijkheden, want in de titelstrijd bezetten B8M-rijders de eerste tot en met de zesde plaats! De B8M was Kawasaki's eerste wedstrijdmachine en de eerste motor die verkocht werd als productieracer. De B8M was gebaseerd op de 125 cc B8-straatmotor, leverde 12 pk (de B8 had een vermogen van 8 pk) en was uitgerust met een vier-versnellingsbak. Met het succes van de B8M werd de basis gelegd voor een rijke geschiedenis aan sportieve successen voor Kawasaki.  

1966

W1 650

Toen de luchtgekoelde W1 in 1966 werd gelanceerd, was de paralleltwin met zijn 650 cc de grootste Japanse machine. Dankzij zijn betrouwbaarheid en prestaties werd de W1 niet alleen een succes in Japan, maar ook in exportmarkten als de Verenigde Staten; een markt waar Kawasaki maar al te graag voet aan de grond wilde krijgen. De W1 bleef lange tijd in productie en was later zelfs nog te zien in een politie-uitvoering, met dubbele schijfremmen aan de voorzijde. 

1969

H1 500

Oorspronkelijk werden op de tekentafel verschillende opties voor de H1 overwogen en vervolgens ook door KHI getest op de Kyoto Universiteit. Aanvankelijk werd een grote luchtgekoelde twin voorgesteld, vervolgens een paralleltwin en uiteindelijk werd de H1 een krachtige zuigergestuurde driecilinder-in-lijn. Tijdens de eerste testen werd gebruik gemaakt van innoverende elektronische ontsteking, om zo te voorkomen dat bij lage snelheden de bougies vuil zouden worden. Bij de ontwikkeling werd een vermogen van 120 pk per liter (1000 cc) als doel gesteld en dat target werd gehaald. Met een vermogen van 60 pk werd de H1 bewierookt als 'de snelst accelererende straatmotor ter wereld'. De 500 cc-driecilinder had dan ook slechts 13 seconden nodig voor de kwart mijl met staande start. De H1 werd bekend vanwege zijn 'interessante' stuurgedrag en zijn uitstekende prestaties. In de daaropvolgende jaren werd de H1 telkens verbeterd, tot hij in 1976 als KH500 van het toneel verdween, dit vanwege strengere geluids- en emissie-eisen. 

1980

KR500

Hoewel de KR500 gebruik maakte van de techniek van de zeer succesvolle KR250, was hij veel meer dan een viercilinder-versie van de kleinere twin. De KR500 diende als rijdende testbank  voor engineers die hierop allerlei nieuwe ideeën, concepten en technologieën uitprobeerden. De KR500 had een aluminium monocoque frame en had zijn uiterlijk grotendeels te danken aan de testen in de windtunnels van Kawasaki's vliegtuigindustrie. De stuurinrichting en het chassis kenden afstelmogelijkheden die op een racer tot dan toe ongekend waren. Kork Ballington behaalde met de titel in het Shell 500 Championship het grootste succes voor de KR500 in Groot-Brittannië. De frametechnologie van de KR500 werd later toegepast op de ZX-12R. 

1980

Top Fuel Bike

De combinatie van Bo O'Brochta en de Terminal Van Lines Kawasaki was in het begin van de jaren '80 vrijwel onverslaanbaar in de Amerikaanse Top Fuel dragracerij. De machine met een Z1-blok als basis, werd de maatstaf voor de concurrentie en was een van de eerste met een gedraaide cilinderkop met aan de voorzijde geforceerde luchtinductie en uitlaten die aan de achterzijde uit het blok staken. O'Brochta's tijd van 7,08 seconde op de kwart mijl op de Ontario Motor Speedway in 1980 betekende een mijlpaal in de dragrace-sport. Het team racete in Amerika maar verzorgde ook gastoptredens in Groot-Britannië en Europa. De Terminal Van Lines Kawasaki vertegnwoordigde het beste wat het luchtgekoelde Kawasaki-blok te bieden had, voordat een reeks watergekoelde en speciale 'one-off' machines leverbaar werden van halverwege de jaren '80 tot het eind van het decennium.

1980

Z1000H

De Z1000H was in 1980 de allereerste Kawasaki met benzine-injectie en behoorde daarmee ook tot de eerste generatie injectie-motoren in een tijd waarin machines met carburateurs het beeld nog bepaalden. De Z1000H had, dankzij zijn beschaafde voorkomen met de opvallende goudkleurige wielen en de zwart-gouden kleurstelling, een unieke uitstraling. Het zorgde er voor dat de H duidelijk opviel tussen zijn concurrenten. Met het aloude, betrouwbare, luchtgekoelde 1015 cc Kawasaki-blok legde de Z1000H de basis voor alle Kawasaki-modellen met benzine-injectie die zouden volgen.

1981

Lawson Superbike Z1000SR

Het oorspronkelijke Superbike-kampioenschap was een AMA-kampioenschap in Amerika voor gemodificeerde straatmotoren, die hun showroom-uiterlijk dienden te behouden. Het kampioenschap was enorm populair in de Verenigde Staten en de machines werden over de circuits gesleurd door mannen als Freddie Spencer, Wayne Rainey, Wes Cooley en 'Mr Kawasaki' Eddie Lawson. Met zijn karakteristieke nummer 21 werd Lawson op de zogenoemde 'sit up and beg'-Z1000R een absolute Superbike-racelegende. Het was dan ook geen verrassing dat de styling en veel van de kenmerken van zijn winnende machine in de daaropvolgende jaren terug te vinden waren op de bekende Kawasaki-straatmotoren. 

1981

GPz1100 B1

De 'grootvader' van de fameuze GPz-lijn was de GPz1100 B1, de rode raket die in 1981 nog met twee achterschokdempers werd geleverd. De '11' met CV-caburateurs was redelijk succesvol in productie-raceklassen, net als de opvolger met benzine-injectie en Uni-Trak-achtervering. De dikke luchtgekoelde GPz 1100 was het ultieme bewijs dat 'een zware je ware' is. 

1982

AR50

Hoewel Kawasaki voornamelijk bekend stond als een fabrikant van zwaardere sportmachines, kwam het merk in het begin van de jaren '80 ook met een serie lichtere modellen die gericht waren op nieuwe tweewielerrijders. In Groot-Brittannië werd de AR50 vanwege wettelijke eisen begrensd op 48 km/u. De AR50 straalde stijl uit en kende standaard fraaie kenmerken als gietwielen, een schijfrem voor, een stuurkuipje en Uni-Trak-achtervering. 

1982

AE80

De AE80 offroad had net even dat beetje meer vermogen en was bovendien een alternatief voor de lijn van AR-wegmotoren van diegenen die hun eerste voorzichtige stapjes zetten in de tweewielerwereld. De AE80 was voor velen hun eerste motorfiets en – minstens zo belangrijk – hun eerste Kawasaki.

1984

GPz900R

Met de GPz900R presenteerde Kawasaki 's werelds eerste watergekoelde viercilinder-in-lijn superbike. De machine was tijdens zijn introductie al een sensatie en tilde motorvermogen en vormgeving naar een hoger niveau. De machine was uigerust met Uni-Trak-achtervering – Kawasaki's handelsmerk –, een hydraulische anti-duik voorvork en nokkenassen die aan de zijkant van de cilinders werden aangedreven in plaats van in het midden, zoals toen nog gebruikelijk. Het duurde nog jaren voordat de concurrentie er in slaagde de door de GPz gezette maatstaven op het gebied van prestaties en stuurkarakter te evenaren. 

1984

GPz 750 Turbo

Toen Turbo's gedurende de jaren '80 in de mode ware, kwam Kawasaki als laatste van de Japanse 'Grote Vier' met een turbomodel. De GPz750 Turbo bewees zich wel snel als de beste Turbo op de markt. Vroege versies met een 650 cc-krachtbron werden al snel terzijde geschoven ten faveure van de 750 cc-versie met daarop, als kers op de taart, een turbocharger van IHI. Die werd zo dicht mogelijk bij de uitlaatpoorten geplaatst om zo het 'turbo-gat' klein te houden. De 750 cc-machine accelereerde als een normale 1100 cc-motor, en bereikte bovendien ook die topsnelheden. Met de Turbo bevestigde Kawasaki andermaal haar reputatie als fabrikant van de meest extreme, zeer sterk presterende motoren.  

1985

GPz600R

De GPz600R was de voorloper van de Ninja ZX-6R en creëerde in zijn eentje de Supersport-middenklasse. De machine toonde aan dat je niet per se een blok met veel cc's nodig had voor veel vermogen. Dankzij zijn kenmerkende perimeterframe, waarbij het balhoofd in een zo recht mogelijke lijn met de swingarm werd verbonden, stuurde de GPz600R net zo goed als hij er uitzag en velen waren dan ook verbluft door zijn verbazingwekkende snelheid. 

2000

Ninja ZX-12R

De ZX-12R profiteerde van de kennis die Kawasaki had op het gebied van de vliegtuigbouw. 'Project 320', zoals hij door de fabriek werd genoemd, werd met zijn verbijsterende vermogen Kawasaki's visitekaartje. Zijn 200 pk-sterke blok hing in een gegoten aluminium monocoque frame. De ZX-12R stond op speciaal voor hem ontwikkelde banden. Kleine 'vleugeltjes' aan de onderzijde van de stroomlijn en een speciaal gevormd voorspatbord moesten er voor zorgen dat zijn toch al lage luchtweerstand verder werd verkleind. 

2001

ZRX 1100

On the back of the look and feel of Eddy Lawson style "sit-up-and-beg" AMA Superbike machines, the ZRX was equally evocative of the Café Style Z1R.
Appealing to riders with an equal love of retro style and modern engineering, the ZRX generated a fiercely loyal fan base.

2003

ZX-6R

Vanguard of a new, fresh Kawasaki line for 2003, the ZX-6R had the "Go" to back up its considerable "Show".
A 636cc powerplant offered stunning performance while its chassis was thought by many to be simply outstanding.

2004

Ninja ZX-10R

Met de komst van de 500 cc zware H1 in 1969 zette Kawasaki een vlijmscherpe, compromisloze Supersportmachine neer, die wereldwijd bij vele ervaren motorrijders geliefd werd. Ondanks deze jarenlange reputatie, wist Kawasaki in 2004 nog velen met de komst van de ZX-10R te verrassen. De machine had een vermogen van 184 pk en de geometrie en veringkarakteristieken van een Superbike. De ZX-10R was overduidelijk bedoeld om te domineren op zowel het circuit als op straat, met de meest vastberaden rijders aan de clip-ons. De machine verwierf al snel de reputatie van meest extreme 1000 cc Superbike van zijn generatie. De ZX-10R uit 2004 kreeg -volledig terecht- de status van een machine die geen compromis duldt. 

2004

KX250F

Viertakt, toen tweetakt en uiteindelijk weer viertakt. De motocrosswereld werd aanvankelijk gedomineerd door viertakten, waarvan het merendeel van Britse makelij was. Dankzij (onder meer) hun expansie-uitlaten waren tweetakten in staat om veel meer vermogen te leveren, terwijl zij bovendien veel lichter waren. De wereld nam daarop afscheid van de viertakten. Maar recent werd de cirkel weer rond gemaakt toen, vanwege aangescherpte geluids- en emissie-eisen, de viertakt zijn herintrede maakte in de motocrosswereld. In de ogen van vele professionals en amateurs is de KX250F de beste 250 cc-machine. Zo 'uit het krat' wordt de 250F al bestempeld als vrijwel perfect en sinds zijn introductie in 2004 wordt hij nog jaarlijks verbeterd. Omdat snelheid en handelbaarheid op de KX250F hand in hand gaan, is de machine een modern motocross-meesterwerk.

2004

Z750

A sales success from introduction, the Z750 soon became the basis for many riders to create their own personalised machines giving birth to a vast "Supernaked Subculture".
Top selling machine in many European countries, the Z750 featured on many social network picture sites and owner forums, truly a mid capcity icon for a new age of motorcycling. 

2004

VN2000

The largest capacity mass-produced Cruiser ever at launch, the VN2000 was more than mere numbers.
With its distinctive "Gattling" style multi-bulb headlamp plus many complimentary engineering ideas, the two litre VN
re-established Kawasaki as a cutting edge player in the Cruiser market.

2006

ER-6n

Met zijn compacte voorkomen en zijn vriendelijke stuurkarakter was de ER-6n een sensatie toen hij werd gepresenteerd. Sindsdien blijft de machine indruk maken. De watergekoelde 650 cc-paralleltwin is afgeleid van de ZX-12R-viercilinder en is geplaatst in een simpel, maar uiterst effectief buizenframe. De ER-6n, onder meer leverbaar in opvallend fel geel, heeft (met zijn broers de ER-6f en de Versys) onder woon-werkverkeer-rijders en ook bij opstappers een trouw publiek verworven. 

2008

1400GTR

Een van de vele voorbeelden van Kawasaki in het creëren van een nieuw marktsegment. De 1400GTR heeft praktische echte touring accenten met Supersport prestaties en technologie.
Met monocoque stijl chassis en variabele kleppentiming is het een technisch hoogstandje.

2008

Ninja 250R

In 2008 bracht Kawasaki het bekende merk Ninja naar een nieuw publiek. De Ninja 250R verbrede Kawasaki's aantrekkingskracht nog verder naar groepen zoals nieuwe motorrijders en vrouwen.
Met behulp van een zeer duurzame motor, het chassis en de exclusieve maar zeer geaccepteerde Ninja looks, heeft de 250R de weg vrijgemaakt voor de nog meer specifieke Ninja 300...